Οι ανακρίβειες, η ομερτά και το διαρκές έγκλημα
Γιώργος Μουρμούρης
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. To γερμανικό περιοδικό Spiegel δεν «ζήτησε συγγνώμη» για τη σειρά δημοσιευμάτων αναφορικά με την ομάδα προσφύγων που το καλοκαίρι του 2022 είχε εγκλωβιστεί για εβδομάδες (και) σε ελληνικό έδαφος, ούτε προχώρησε σε «ολική αναδίπλωση», όπως γεμάτα χαιρεκακία ισχυρίστηκαν ελληνικά ΜΜΕ.Τα οποία, βέβαια, όταν δικά τους ατοπήματα έρχονται στο φως, στην καλύτερη περίπτωση εξαφανίζουν το σχετικό δημοσίευμα, στη χειρότερη αφήνουν ψεύδη και ανακρίβειες να αναπαράγονται αιωνίως.
Από την άλλη, είναι σαφές ότι το Spiegel παραδέχτηκε σοβαρές αδυναμίες στα ρεπορτάζ που μετέδωσε από τα τέλη Ιουλίου έως τα τέλη Αυγούστου 2022, καταλήγοντας σε δύο κρίσιμα συμπεράσματα: Αφενός, η ομάδα των προσφύγων δεν βρισκόταν όλες τις ημέρες που παρέμενε εγκλωβισμένη στον ποταμό Έβρο σε ελληνικό έδαφος. Αφετέρου, δεν μπορεί να διακριβωθεί με βεβαιότητα αν πράγματι υπήρξε η «μικρή Μαρία» και αν άφησε την τελευταία της πνοή σε νησίδα του ποταμού που αποτελεί τη θανατερή «τάφρο» γύρω από τα νοτιοανατολικά χερσαία σύνορα της Ευρώπης-φρούριο.
Αναλυτικά, παρουσιάζοντας στις 30 Δεκεμβρίου τα συμπεράσματα από την επανεξέταση των δημοσιευμάτων του, το Spiegel επισημαίνει ότι «ούτε οι μετανάστες ήταν πάντα στο ίδιο νησί ούτε ήταν πάντα σε ελληνικό έδαφος». Παράλληλα, όμως, ξεκαθαρίζει ότι «ούτε η παρουσίαση των γεγονότων από την ελληνική κυβέρνηση δίνει σωστή εικόνα για το τι συνέβη», καθώς «για κάποιο χρονικό διάστημα οι πρόσφυγες βρίσκονταν όντως σε ελληνικό έδαφος».
Το γερμανικό έντυπο δεν αθωώνει την ελληνική κυβέρνηση, αλλά την «απαλλάσσει λόγω αμφιβολιών»
Όσον αφορά την υπόθεση της «μικρής Μαρίας», το Spiegel καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «υπάρχουν ενδείξεις ότι κάποιοι εκ των προσφύγων θα μπορούσαν να έχουν επινοήσει τον θάνατο του παιδιού μέσα στην απόγνωσή τους. Πιθανόν να σκέφτηκαν ότι έτσι τελικά θα σώζονταν». Σημειώνοντας ότι δεν μπορεί ούτε να επιβεβαιώσει ούτε όμως και να διαψεύσει την ιστορία, το Spiegel αναφέρεται σε καταγγελίες προσφύγων από την ίδια ομάδα, οι οποίοι μετά τη διάσωσή τους υποστήριξαν ότι δέχτηκαν πιέσεις να αλλάξουν τις καταθέσεις τους αναφορικά με τον φερόμενο θάνατο της «Μαρίας». Αφήνει αιχμές για τον τρόπο με τον οποίον η Baidaa S, η προσφύγισσα που μιλώντας καλά αγγλικά είχε αναλάβει την επικοινωνία της ομάδας με τις ΜΚΟ και τα ΜΜΕ, κατάφερε να αποκτήσει άμεσα ταξιδιωτικά έγγραφα και να μεταβεί στη Γερμανία. Σημειώνει ότι η οικογένεια της μικρής εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι η κόρη τους πέθανε στη νησίδα, χωρίς όμως να δίνει λεπτομέρειες για το σημείο όπου ετάφη. Τα δε έγγραφα που «αποδεικνύουν» την ύπαρξη του παιδιού θα μπορούσαν εύκολα να έχουν παραποιηθεί.
Με δικονομικούς όρους, θα λέγαμε ότι το Spiegel δεν αθωώνει την ελληνική κυβέρνηση, αλλά την απαλλάσσει λόγω αμφιβολιών. Όμως αυτό καθόλου δεν αλλάζει τη «μεγάλη εικόνα»: Τεκμήρια για βίαιες, εξευτελιστικές και ενίοτε θανατηφόρες επαναπροωθήσεις από τις ελληνικές αρχές και την Frontex σε Έβρο και Αιγαίο υπάρχουν πια πολλά, καταγεγραμμένα ακόμα και από θεσμούς όπως ο Συνήγορος του Πολίτη, ο ΟΗΕ και η Ευρωπαϊκή Αρχή για την Καταπολέμηση της Απάτης (OLAF). Άλλωστε, μόλις τον Ιούλιο η Ελλάδα καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι, μεταξύ άλλων επειδή αποδείχθηκε ότι χαλκεύτηκαν οι καταθέσεις των επιζησάντων.
Από την άλλη, η υπόθεση της «μικρής Μαρίας» αναδεικνύει ένα υπαρκτό ζήτημα για την τροπή που έχει πάρει η (όποια) δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα αναφορικά με τα pushbacks. Η κανονικοποίηση της σαδιστικής βίας κατά προσφύγων και μεταναστών, τόσο στο πεδίο όσο και στον δημόσιο λόγο, τείνει να οδηγεί όσους καταδικάζουν τα εγκλήματα Ελλάδας και ΕΕ να αναζητούν, καλοπροαίρετα, τις πλέον συγκινητικές ανθρώπινες ιστορίες, ελπίζοντας ότι θα διαπεράσουν το πέπλο σιωπής και αδιαφορίας για όσα συμβαίνουν σε Έβρο και Αιγαίο.
Όμως οι ιστορίες αυτές εμπεριέχουν πάντα το ρίσκο να περιλαμβάνουν περισσότερη απόγνωση από ό,τι ακρίβεια. Είναι δύσκολο, πρέπει όμως η «μεγάλη εικόνα» να διαπεράσει την ομερτά για το μεγαλύτερο διαρκές έγκλημα του καιρού μας, που συντελείται στο όνομά μας: Για τη μηχανή θανάτου που έχει στηθεί στα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο.
Πηγή : prin.gr