Αναδημοσίευση από: https://www.facebook.com/katalipsistegismetanastonorfanotrofeio/
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργήθηκαν με στόχο την απομόνωση και τον έλεγχο του πλεονάζοντος πληθυσμού ανάλογα κάθε φορά, με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Δεν αποτελούν επινόηση των Γερμανών, αντιθέτως, εμφανίστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα. Το 1895, οι Ισπανοί στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν την Κούβα υπό την κατοχή τους, σκέφτηκαν να συγκεντρώσουν τους πολίτες σε ένα μέρος έτσι ώστε να μπορούν να τους ελέγχουν πιο εύκολα. Αυτό ήταν μόνο η αρχή. Βρετανοί αποικιοκράτες αργότερα, εφάρμοσαν τον ισπανικό όρο “reconcentration” (επανασυγκέντρωση) στη Νότια Αφρική στον πόλεμο εναντίον των αγροτών (Μπόερς) γεμίζοντας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με αιχμαλώτους πολέμου, πρόσφυγες και γυναικόπαιδα με στόχο οποιαδήποτε είδους εκμετάλλευσή τους, η οποία έφτανε μέχρι και στην εξόντωσή τους. Το ναζιστικό καθεστώς εξέλιξε τον “θεσμό”. Με οργάνωση και σύστημα έφτιαξε τόπους θανάτωσης για Εβραίους, Ρομά, ομοφυλόφιλους, κομμουνιστές, καταδεικνύοντάς τους ως υπαίτιους της οικονομικής κατάρρευσης.
Από τότε έως σήμερα, από το Άουσβιτς έως την Αμυγδαλέζα, η επιλογή του χώρου δεν είναι τυχαία. Το κράτος στοχευμένα, τις περισσότερες φορές, δημιουργεί δομές αρκετά μακριά από τα αστικά κέντρα. Απομονωμένοι-ες σε λευκές υπερπληθείς σκηνές ή κοντέινερ μακριά από τις φωνές, τους ήχους, την κίνηση της πόλης, αποκομμένοι από τους ρυθμούς της ζωής. Στόχος είναι, η κοινωνία να αποκτήσει μόνο μία θολή εικόνα όσον αφορά την πραγματικότητα των στρατοπέδων, μια “εικόνα” που κατευθύνεται και περιορίζεται μέσα από την (αν μη τι άλλο) “αντικειμενική” δημοσιογραφική προβολή τους. Τόσο ο τόπος όσο και η δομή τους, όπως κάθε μορφή εγκλεισμού, δυσχαιρένει την οποιαδήποτε προσπάθεια επικοινωνίας ή ένδειξη αλληλεγγύης. Είτε κέντρα κράτησης-επαναπροώθησης είτε “φιλοξενίας”, πρόκειται για χώρους στρατιοτικοποιημένους με κάγκελα, σίδερα και φράχτες, διοικούμενα από στρατό, μπάτσους και ιδιωτικούς security. Δημιουργείται παράλληλα μια μικροκοινωνία, ένα άτυπο γκέττο εκτός του αστικού τοπίου. Οι μετανάστριες/ες* πλέον στα κέντρα “φιλοξενίας” χωρίζονται από το κράτος
ανάλογα με την καταγωγή τους. Αυτό δημιουργεί τη βάση ώστε αυτοί οι άνθρωποι να οργανωθούν με κριτήριο την κοινή εθνική προέλευση. Έτσι, σε αυτά τα άτυπα «γκέτο» το κράτος θα μιλήσει για γκετοποίηση περιοχών χρησιμοποιώντας μια ρητορική εγκληματικότητας, για μια κατάσταση που βέβαια δημιούργησε το ίδιο. Γιατί όσοι δεν έχουν χαρτιά ή έχουν και ζουν σε ένα καθεστώς ημινομιμότητας, τι επιλογές έχουν για να ζήσουν; Ή θα καθίσουν άπραγοι να δεχτούν την ελεημοσύνη και τον ανθρωπισμό του κρατικού και μη κυβερνητικού μηχανισμού ή θα αναζητήσουν νόμιμη εργασία, όσο δύσκολο και αν είναι σε μια χώρα με ποσοστό ανεργίας 25% ή εξ΄ ανάγκης θα στραφούν στο να παραβιάσουν κάποιους νόμους για να μπορέσουν να ζήσουν. Βέβαια τότε η όποια παραβατική συμπεριφορά θα αποτελέσει τροφή ώστε να αλλάξει η κυβέρνηση ξανά τη στάση της, γιατί είναι λεπτή η γραμμή που χωρίζει ένα κέντρο “φιλοξενίας” από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και είναι πολύ εύκολο ο φράχτης και να ψηλώσει και να επεκταθεί.
ΣΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ
Τα στρατόπεδα όσο “φιλόξενα” ή “περιποιημένα” και να γίνουν (πράγμα για το οποίο έχουμε βάσιμους λόγους να αμφιβάλλουμε) παραμένουν φυλακές ψυχών. Σε όλα τα κέντρα κράτησης υπάρχει η ίδια εξευτελιστική εικόνα. Συνωστισμός και άθλιες συνθήκες διαβίωσης, σε λασπότοπους ή σε εγκαταλελλειμένα στρατόπεδα με ελάχιστη υγειονομική κάλυψη (ελάχιστες τουαλέτες σε σχέση με τον αριθμό ανθρώπων). Το φαγητό, όπου δεν είναι ελάχιστο, είναι κακής ποιότητας, παρά τις μεγαλοεπενδύσεις σε catering (τον Απρίλιο μοιράστηκε στην Ειδομένη αλλοιωμένο φαγητό από εταιρεία catering προκαλώντας έντονες στομαχικές διαταραχές). Η ιατρική περίθαλψη αποτελεί την μεγαλύτερη βασική έλλειψη, όπως φαίνεται από εκατοντάδες περιστατικά όπως το γεγονός ότι πρόσφατα έγκυος κρατούμενη στο στρατόπεδο του Ελληνικού, παρά τις εκκλήσεις της για ιατρική βοήθεια στους φύλακες, δεν μεταφέρθηκε εγκαίρως στο νοσοκομείο και απέβαλε. Οι ασυνόδευτοι/ες ανήλικοι/ες χαίρουν ειδικής “διαχείρισης” αφού με εισαγγελική εντολή στέλνονται σε κρατητήρια και στρατόπεδα με πρόσχημα τη δική τους “προστασία” η οποία τελικά εφαρμόζεται όπως στο στρατόπεδο της Μόριας, στη Λέσβο, όπου βρίσκονται έγκλειστοι/ες με ελάχιστο προαυλισμό, χωρίς νομική και ψυχολογική υποστήριξη. Ακόμα, η απουσία νερού και ρεύματος για πολλούς μήνες, μόνο φιλόξενο περιβάλλον δεν δημιουργεί για τους ίδιους/ες. Όλες αυτές οι συνθήκες δημιουργούν αναπνευστικές, γαστρεντερολογικές και δερματικές παθήσεις καθώς και συμπτώματα άγχους, κατάθλιψης ακόμα και τάσεις αυτοκτονίας.Ο αγώνας των μεταναστριών/ών ενάντια στις συνθήκες κράτησής τους έχει εκφραστεί με απεργίες πείνας και εξεγέρσεις ζητώντας την απελευθέρωσή τους.
ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΜΠΙΖΝΑ
Ιστορικά, η θεωρία περί φυλετικών διακρίσεων ήταν απλώς το ιδεολογικό περίβλημα μιας πρακτικής με κυρίως οικονομικά κίνητρα. Κράτος και κεφάλαιο εκμεταλλεύονται και υποτιμούν τη μεταναστευτική εργασία, πράγμα που φάνηκε ξεκάθαρα από το πώς τα κράτη της ΕΕ χειρίστηκαν το κλείσιμο του «Βαλκανικού διαδρόμου». Αφού πήραν όσους μπορούσαν να “χρησιμοποιήσουν” σε πρώτη φάση ως φτηνό εργατικό δυναμικό,άρχισαν οι διακρίσεις με βάση την χώρα προέλευσης, το ποιοι είναι μετανάστες και ποιοι πρόσφυγες με τους πρώτους να βρίσκουν απέναντι τους
κλειστά σύνορα και απομόνωση. Όσοι κατάφεραν να φτάσουν στον προορισμό
τους δέχονται την υποτίμηση των ζωών τους στο μέγιστο. καθεστώς φόβου που αναδεικνύει τη μισθωτή σκλαβιά ως μόνη διέξοδο επιβίωσης με εξοντωτικά ωράρια, ανύπαρκτα ωρομίσθια, μαύρη εργασία και άθλιες συνθήκες. Ας μην ξεχνάμε το παράδειγμα της μανωλάδας που οι φραουλοπαραγωγοί τους είχαν ουσιαστικά αιχμάλωτους και όταν οι εργάτες ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους, τους πυροβόλησαν. Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι πριν 50 χρόνια και οι Έλληνες πήγαν στη Γερμανία σαν οικονομικοί μετανάστες και αντιμετωπίζονταν παρόμοια αφού τους χαρακτήριζαν ως gastarbeiter, δηλαδή εργάτες φιλοξενούμενοι.
Από την άλλη έχουμε έναν ολόκληρο οικονομικό και παραοικονομικό κλάδο που “ανθίζει” σε βάρος των μεταναστριών/ών. Με μεγάλες επενδύσεις σε εταιρείες φύλαξης και catering, ενισχύεται το καθεστώς φυλάκισης και παγιώνεται η τροφοδοσία χωρίς να εξασφαλίζεται η ποιότητα του φαγητού. Από την άλλη, γεννήθηκε μία μορφή αφαίμαξης αφού επικράτησε η λογική του γρήγορου και εύκολου κέρδους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι καντίνες έξω από τους χώρους κράτησης, όπου το μικρό μπουκαλάκι νερό χρεωνόταν 2,50€, οι ταξιτζήδες που χρέωναν διαδρομές με το κεφάλι και όχι με την απόσταση, το ξενοδοχείο “ΧΑΡΑ”, λίγο πριν την Ειδομένη, που χρέωνε σκηνές στην ύπαιθρο σε τιμές δωματίου καθώς και τη χρήση της τουαλέτας.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ
Στηρίζουμε την επιλογή και τον αγώνα τον οποίο δίνουν οι μετανάστριες/ες που θέλουν να συνεχίσουν το “ταξίδι” τους, καθώς δεν επέλεξαν να μείνουν στην Ελλάδα, απλώς έτυχε να εγκλωβιστούν εδώ. Το γεγονός και μόνο οτι δεν γεννήθηκαν στην Ευρώπη τους στερεί το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης σε αυτή.
Είμαστε μαζί με όσους-ες επιθυμούν να μείνουν διεκδικώντας χαρτιά, εργασία, περίθαλψη, όχι γιατί βρισκόμαστε σε “προνομιακή” θέση αλλά γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι βρισκόμαστε στην ίδια μοίρα μαζί τους απέναντι στα αφεντικά και στα κράτη. Μοιραζόμαστε όσα έχουμε και αγωνιζόμαστε μαζί για όσα μας ανήκουν, ενάντια στις αιτίες που γεννούν την υποτίμηση των ζωών μας. Γιατί μετανάστες θα υπάρχουν όσο υπάρχουν πόλεμοι, συμφέροντα για κέρδη, οικονομική εκμετάλλευση και εξαθλίωση.
Θέλουμε τις/τους μετανάστριες/ες στις γειτονιές μας, στις δουλειές μας, στα σπίτια μας, στα σχολεία μαζί με τα παιδιά μας.
Στήνουμε δομές στις πόλεις και στις γειτονιές μας, ως χώρους αντίστασης και συνάντησης αγώνων μαζί με τις/τους μετανάστριες/ες, γιατί για να αγωνιστούμε μαζί πρέπει να μοιραστούμε τις σκέψεις, τα βιώματα και τις ανάγκες μας.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ/ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ/ΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ/ΕΣ
ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ/ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΡΙΕΣ/ΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ, ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ, ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗ
*Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή πολιτική, κάποιες/οι έχουν το δικαίωμα να αφήσουν τον τόπο τους για να σωθούν από τον πόλεμο, ενώ όλοι οι υπόλοιποι υποχρεούνται να παραμείνουν πίσω, ακόμα κι αν βιώνουν έναν πόλεμο άλλης μορφής, τον οικονομικό πόλεμο. Εμείς αρνούμαστε να αναπαράγουμε τους θεσμοθετημένους από τον κυρίαρχο λόγο όρους, πρόσφυγας ή μετανάστης. Γι’ αυτούς τους λόγους επιλέγουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο μετανάστης/στρια, όταν απευθυνόμαστε ή μιλάμε για τους ανθρώπους αυτούς. Για μας άλλωστε βασικό πρόταγμα είναι η ελεύθερη μετακίνηση για όλους και όλες, ανεξαρτήτως θεσμικών προνομίων και εθνοτικών διαχωρισμών.
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΕΓΗΣ ΜΕΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ