Συναντώντας τη Σοφία Μιχοπούλου
του Σάββα Στρούμπου
Η συνάντηση με τη Σοφία Μιχοπούλου, όπως όλοι οι φίλοι και οι συνεργάτες της γνωρίζουν, ήταν πάντα ιδιαίτερη. Ποτέ κοινότοπη ή απλοϊκή, συμβατική ή τετριμμένη. Τη γνώρισα εικοσιένα χρόνια πριν, στο σεμινάριό της στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ως δευτεροετής φοιτητής, σε μια περίοδο έντονων νεανικών αναζητήσεων στη ζωή και το θέατρο. Εκεί η Σοφία μίλαγε για τη σημασία της ομάδας, της εργαστηριακής δουλειάς, της ιδεολογίας ως καθολική στάση ζωής ενός καλλιτέχνη απέναντι στην τέχνη του. Όλα αυτά τότε ήταν πρωτάκουστα και φάνταζαν συγκλονιστικά. Έτσι έζησε η Σοφία, ασυμβίβαστα, αδιαπραγμάτευτα, μέσα από την ιδιαίτερη και απαιτητική ιδεολογία της. Αυτήν προσπαθούσε να εμφυσήσει στα σεμινάριά της, στις προσωπικές συζητήσεις στα διάφορα καφέ που της άρεσε να συχνάζει, στις όχι και τόσο τυχαίες συναντήσεις στα σινεμά. Ήξερες ότι αν πας στην Ταινιοθήκη ή στο Άστυ, κάπου σε μια γωνιά θα ήταν η Σοφία, ακόμα κι αν δεν μπορούσες να την εντοπίσεις στο τηλέφωνο…
Συναντώντας τη Σοφία, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο του θεάτρου Άττις. Τον Θόδωρο Τερζόπουλο, τον Τάσο Δήμα, τη Σοφία Χιλλ και τόσους άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες. Η Σοφία είναι ταυτισμένη με το Άττις. Οι ερμηνείες της πάντα εμβληματικές. Ακόμα κι από το βίντεο, η Αγαύη της στις ιστορικές «Βάκχες» του Τερζόπουλου θα συγκλονίζει πάντα. Προσωπικά δεν θα την ξεχάσω ποτέ στο «Νανούρισμα» του Μπέκετ, να στέκεται απέναντι από τον Τερζόπουλο, σκηνοθέτη και συνοδοιπόρο της για δεκαετίες, γυμνή, τυλιγμένη σε ένα λευκό πανί, να κινείται σε εξαιρετικά αργό χρόνο ψελλίζοντας απλώς τη φράση «Κι άλλο». Όπως και στο ρόλο τής Ευρώπης στους «Επιγόνους» του Αισχύλου, την πρώτη παράσταση που συμμετείχα ως ηθοποιός στο Άττις, να λέει με δυο άρβυλα στα χέρια «Είμαι η Ευρώπη», εκφράζοντας όλη τη φρίκη των πολέμων.
Η Σοφία είναι ζωντανή πηγή έμπνευσης. Είναι δασκάλα μου. Ένα βαθιά αγαπημένο πρόσωπο. Σοφία, συνεχίζουμε. Καλό ταξίδι!
Αθήνα 6/1/2022
Πηγή: Νέα Προοπτική