Αναδημοσίευση από: http://www.hitandrun.gr/i-isorropia-tou-nash-sto-dia-tafta/
Η παράσταση της Κυριακής έγινε τελικά μετά από πιέσεις. Δεν ξέρω αν ήτανε ή δεν ήτανε μια «νίκη» από τη στιγμή που η παράσταση κατέβηκε, κατά τη γνώμη μου η ήττα της λογοκρισίας βαραίνει πολύ περισσότερο από την απόφαση τελικά να παιχτεί το έργο την Κυριακή, αλλά δεν θέλω να σταθώ σε αυτό…
Θέλω να πω, για το πόσο σημαντική τελικά ήταν αυτή η παράσταση, της Πηγής Δημητρακοπούλου.
Διάβασα διάφορους να ρωτάνε «έλεγε τελικά τίποτα;» , «ήτανε καλό το έργο;»…
Τι να απαντήσεις; Τι σημαίνει τελικά «καλό έργο»;
Αυτά θίγει η παράσταση. Η ιστορία του Σ. Ξηρού, της 17 Νοέμβρη και η δράση της, είναι λίγο πολύ γνωστή στους περισσότερους, και ο καθένας μας έχει τη δική του προσωπική γνώμη γι αυτήν.
Επιτρέπεται όμως τελικά σε έναν καλλιτέχνη, σε έναν πολίτη, να αμφισβητήσει, ή να αναρωτηθεί έστω, για τον ρόλο του κράτους σε αυτές τις υποθέσεις «τρομοκρατίας», που ξεκινούν από τη 17 Νοέμβρη και φτάνουν στους κατοίκους των Σκουριών, στην Αθηνά Τσάκαλου, στους μαθητές που συμμετείχαν στις πορείες το Δεκέμβρη του 2008, στις παρακολουθήσεις χιλιάδων πολιτών, στο φακέλωμα σχεδόν όλων μας;
Αυτό αναρωτιέται η σκηνοθέτρια και οι ηθοποιοί. Αυτό τους απασχολεί. Και κρίμα που δεν απασχολεί κι όλη την κοινωνία.
Σε μια εποχή που η κυρίαρχη αφήγηση των τεχνών στην Ελλάδα- αλλά και σε ολο τον Δυτικό κόσμο- είναι η «αφαίρεση», ο πειραματισμός με τη «φόρμα» και την «αφήγηση», που πια έχουμε φτάσει σε ενα σημείο να μην αφορά κανέναν από τους κριτικούς και τους θεατές το τι λες και γιατί το λες, αλλά μόνο το ΠΩΣ το λές, αν κάνεις παιχνίδια, αν «πειράζεις» το έργο, αν κάνεις μοντερνιές, αν αποστασιοποιείσαι αρκετά, η Πηγή Δημητρακοπούλου – και πιστεύω και οι υπόλοιποι συντελεστές της παράστασης- πήραν μια θέση.
Κόντρα στα δυστοπικά τοπία, στα άχρονα μέρη, στους χαρακτήρες που υπάρχουν και δεν υπάρχουν, σε αυτά που γίνονται και δεν γίνονται, και σε όλο αυτό το «φλου» που μας έχει επιβληθεί στον πολιτισμό, σε μια εποχή που τίποτα άλλο δεν είναι «φλου», οι άνθρωποι αυτοί δεν έκρυψαν τις απορίες τους, τις αναζητήσεις τους, τα ερωτήματά τους μέσα από μια δομή που πολύ εύκολα θα μπορούσε να γίνει «φλου» και να μην ενοχλήσει και κανέναν, αλλά στάθηκαν στο ύψος τους και τα έβαλαν στο τραπέζι.
Η παράσταση δεν αφορά τον Σάββα Ξηρό και τη 17 Νοέμβρη μόνο, αλλά κυρίως αφορά αυτό που ονομάζεται «Δημοκρατία», «Δικαιοσύνη», «Κράτος Δικαίου».
Δεν μπορώ να φανταστώ, πιο σοβαρό λόγο για να ανεβάσεις ένα έργο, για να ασχοληθείς με την τέχνη, για να δημιουργήσεις το ο,τιδήποτε, από το να έχεις ανάγκη να σκάψεις βαθιά όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα, τη δημοκρατία, το κράτος, την εξουσία, τη βία, την πολιτική, την κοινωνία. Αυτός ήταν και είναι ο ρόλος της τέχνης άλλωστε.
Και μόνο αυτό, μπορεί μερικές φορές να φτάνει για να κάνει ένα έργο σημαντικό. Αν μη τι άλλο, κατά τη δική μου γνώμη, χωρίς αυτό τίποτα δεν μπορεί να είναι σημαντικό.
Όταν βλέπεις λοιπόν πέντε ηθοποιούς πάνω σε μια σκηνή συγκινημένους, να λένε τα λόγια τους, να διαβάζουν πολιτικά κείμενα, και να νοιώθεις στο πετσί σου ότι τους αφορά απόλυτα αυτό που κάνουν εκείνη την ώρα, τότε και μόνο τότε ένα έργο έχει πετύχει το σκοπό του.
Μακάρι αυτή η παράσταση, να είναι η αφορμή, για να γίνουν κι άλλα,» 10, 100, χιλιάδες..»(όπως λέει και το σύνθημα) ανάλογα έργα τέχνης, για να σπάσει τελικά αυτός ο πάγος ανάμεσα στην κοινωνία και τον πολιτισμό, και να μπορούμε πια με άλλη σιγουριά να λέμε ότι «ναι, η τέχνη έχει τελικά νόημα».