Αναδημοσίευση από: http://www.provo.gr/limani-toy-peiraia-xtes/
της refugee baher
Λιμάνι του Πειραιά, χθες.
-Αφγανιστάν; Δε θα περάσετε.
-Γιατί;
Τους δείχνω φωτογραφία από την εκκένωση της Ειδομένης.
-Γιατί;
Δεν έχεις απάντηση. Μόνο οργή.
Δεν αντέχουν να το πιστέψουν. Κι ακόμα κι η απελπισία τους, είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Οι πρόσφυγες (μετανάστες, άνθρωποι, ταξιδιώτες) το μόνο που θέλουν είναι να φτάσουν στα σύνορα. Δεν εμπιστεύονται κανέναν πια. Τους έχουν κλέψει τόσες φορές σε αυτό το ταξίδι που αδυνατούν να πιστέψουν ότι εσύ, ο αλληλέγγυος, δεν τους πλησιάζεις για τον ίδιο λόγο.
Άλλωστε εσύ δεν έχεις πάντα εθελοντές διερμηνείς και δεν μιλάς τη γλώσσα τους, όπως οι έμποροι.
Έμποροι όλων των ειδών. Τους πουλάνε ελπίδα. Τα “γραφεία ταξιδιών” φορτώνουν το “εμπόρευμα”.
Τί κι αν θα φτάσουν μέχρι το Βόλο, ή τα μισά.
Τί κι αν δε περνάνε όλοι στην Ειδομένη.
Οι έμποροι πατάνε στο προπληρωμένο εισιτήριο από τα νησιά.
“Διαφυγόντα κέρδη”.
Συχνά τα βάζουν με τους αλληλέγγυους γιατί τους φροντίζουν δωρεάν και χάνουν τη προμήθεια από τις στάσεις στο δρόμο σε νερά και φαγητό. Τις φορές που τους διώχνουν από το λιμάνι, στήνονται μαγαζάκια παραέξω και στέλνουν τα κοράκια να συλλέξουν πελάτες. Τα καταφέρνουν. Ο περιπτεράς που διπλοχρεώνει. Η καντίνα με την ελληνική σημαία. Τα ταξί χωρίς ταξίμετρο. 20 ευρώ Πειραιά-Ελαιώνα.
Κι όταν τα σύνορα κλείνουν και χιλιάδες φτάνουν, εγκλωβισμός:
Μεταφέρονται στα “κέντρα φιλοξενίας” υπό των έλεγχο ενστόλων. Όχι πάντα με ευγένεια.
Πίεση να εκκενωθεί το λιμάνι.”Υπάρχει και απλός κόσμος που ταξιδεύει, βλέπετε”. Απλός κόσμος. Δεν συνειδητοποιεί τί λέει.
(Κι εκείνοι οι άλλοι. Οι παλιοί γνώριμοι. Πάντα εδώ γύρω. Με τα πολιτικά. Και το ακουστικό στο αυτί.)
Πελάτες της Ευρώπης.
Της ακτοπλοΐας. Των ξενοδοχείων. Της καντίνας. Των πούλμαν. Των ταξί. Της Frontex. Του IRC. Της ΕΛ.ΑΣ. Της ‘Υπατης. Των “περσόνων” στα social media. Των εταιριών. Του ΝΑΤΟ. Των ΜΚΟ. Των τηλεθεατών.
Πελάτες των μέσων προπαγάνδας, που έχουν στήσει μόνιμα εδώ τα συνεργεία, που πατάνε ανάμεσα σε αυτούς που ξεκουράζονται ή κοιμούνται για ένα καλό κοντινό.
Και που δε θα πουν τίποτα από τα παραπάνω στο κεντρικό δελτίο.
Πελάτες. Ποιοί;
Οι πρόσφυγες.
-Βρέφη. Μωρά. Παιδιά. Έγκυες. Αναπηρικά καρότσια. Τεχνητά μέλη. Ουλές. Διαβητικοί. Νεφροπαθείς. Υπερήλικοι. Ορφανοί. Όμορφοι. Περήφανοι.-
Από αυτές τις παράλληλες ιστορίες, δε πρέπει να χαθεί λέξη. Πρέπει να ειπωθούν.
Ούτε σιωπή, ούτε συμβιβασμοί, ούτε φιλανθρωπία.
Αλληλεγγύη, έμπρακτα, στο δρόμο, για εμάς τους ίδιους και τα παιδιά όλων.
Το μόνο όπλο μας.