Εκδηλώσεις δράσεις

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

anakoinosi
Επερχόμενες Εκδηλώσεις & Δράσεις


ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 18 ΜΑΙΟΥ, 12.30 μμ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ "ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ"

Δείτε περισσότερα...











------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δευτέρα, Ιανουαρίου 11, 2016

Περί ανακατάληψης…

Αναδημοσίευση από:  http://www.provo.gr/vila2013/

2013010901533_120796505

Σαν σήμερα, πριν τρία χρόνια, πραγματοποιήθηκε η ανακατάληψη της Βίλας… Ένα συναίσθημα μου ‘χει μείνει περισσότερο από εκείνο το παγωμένο πρωινό της 9ης Γενάρη του 2013 και τις μέρες που ακολούθησαν. Είναι αυτό το γεμάτο συναίσθημα της ομοψυχίας.

Οι 93 άνθρωποι που ανακαταλάβαμε τη Βίλα Αμαλίας και οι 40 της ΔΗΜΑΡ ανήκαμε σε διαφορετικές παρέες, ομάδες και τάσεις του χώρου. Διαφωνούσαμε σε πολλά κι ακόμα διαφωνούμε. Είχαμε διαφορετικά πολιτικά σκεπτικά, ακόμα και για την ίδια την κίνηση στην οποία συμμετείχαμε. Μέχρι και ως κρατούμενοι στη ΓΑΔΑ δυσκολευτήκαμε να μορφοποιήσουμε σε τελικό κείμενο το προσχέδιο εκείνο που διαμορφώθηκε αρχικά στη λευκή πλευρά ενός περιτυλίγματος σοκολάτας αμυγδάλου, έξω από τις τουαλέτες των κρατητηρίων του 7ου ορόφου. Όμως, υπήρχε μια διάχυτη ομοψυχία και μια συντροφικότητα που τρεφόταν τόσο από τις διαφορές μας όσο και από την κοινή μας βούληση να προχωρήσουμε στην ανακατάληψη. Η πολιτική συγκυρία ήταν ιδιαιτέρως κρίσιμη, με την κυβέρνηση Σαμαρά να εξαπολύει σφοδρή επίθεση ενάντια στο κίνημα και τις καταλήψεις, σε μια εποχή που η ΧΑ στηριζόταν ανοιχτά από το σύστημα και ο Σύριζα παγίωνε τη συναινετική-διαχειριστική ρότα του στο δρόμο για την κυβερνητική διαδοχή.

Μου ‘χουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό πολλές εικόνες από εκείνες τις μέρες που αποτύπωσαν αυτή την ομοψυχία: Το γρήγορο κατέβασμα της Χέυδεν μπροστά στα εμβρόντητα μάτια των ματατζήδων που κοιτούσαν αποσβολωμένοι. Το κρέμασμα των πανό στην ταράτσα που είχε πιάσει πάγο. Τα χαμόγελα, όταν οι εκαμίτες που βγήκαν στην αυλή από τα σκαλιά του συναυλιάδικου, με προτεταμένα τα καινούρια τους όπλα με τις πλαστικές σφαίρες, ανέφεραν νευρικά στον ασύρματο: «Αυτοί εδώ είναι τελικά πολλοί». Τα ασταμάτητα συνθήματα όση ώρα πιασμένοι σφιχτά σε αλυσίδες περιμέναμε να βγούμε για τελευταία και οριστική φορά από αυτή την ιστορική κατάληψη. Τους αλληλέγγυους έξω από το κτίριο και τα πανηγύρια μας στα λεωφορεία, όταν ακούσαμε από τα τέτρα των μπάτσων ότι πέτυχε κι η κατάληψη στα γραφεία της κυβερνητικής ΔΗΜΑΡ.



Κι έπειτα, η ΓΑΔΑ. Τα τσαλακωμένα νεύρα των ασφαλιτών, καθώς αρνούμασταν να πειθαρχήσουμε στις περισσότερες υποδείξεις τους. Η δύναμη της απογευματινής συγκέντρωσης που παραμέρισε τα νεύρα της είδησης της εκκένωσης της Σκαραμαγκά. Το «Έτσι, ούτε να το σκέφτεστε» ως απάντηση στη διμοιρία και τους ασφαλίτες που ήρθαν απροειδοποίητα να διαχωρίσουν την ομάδα κρατουμένων στον 7ο όροφο. Η αστεία διαδικασία της μεταγωγής μας στα δικαστήρια και η λύσσα μας όταν τα ΜΑΤ επιτέθηκαν σε συγγενείς και αλληλέγγυους στην Ευελπίδων. Η ομοψυχία που έκανε τα θλιβερά κρατητήρια της ΓΑΔΑ να μοιάζουν κάποιες στιγμές με κατασκήνωση. Οι συνεχείς συνελεύσεις και οι διαβουλεύσεις με τους ηρωικούς κινηματικούς δικηγόρους, οι οποίες/οι μας συμβούλευαν για το κοινό μας υπόμνημα.

Την είχαμε συνηθίσει αυτή την ομοψυχία όταν φτάσαμε το Σάββατο στην Ευελπίδων για να περάσουμε από ανακριτή. Στο δρόμο για τα δικαστήρια βλέπαμε από τα παράθυρα των πούλμαν κρεμασμένα πανό και συντρόφισσες/ους να μας χαιρετούν με υψωμένες γροθιές. Αυτό που δεν είχαμε καταλάβει μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν η ομοψυχία που χτιζόταν εκτός των τειχών. Είχαμε μάθει για το πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης με συγκεντρώσεις σε πόλεις όλης της χώρας, δυναμικές κινήσεις αντιπληροφόρησης, εμπρησμούς… Κανείς μας, όμως, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η πορεία του Σαββάτου θα είχε πάνω από δέκα χιλιάδες άτομα.

Αυτή η κίνηση, ήδη 3 μακρινά χρόνια από σήμερα, ήταν η τελευταία φορά που συνεργάστηκαν όλες οι συνιστώσες του χώρου για έναν κοινό σκοπό. Για πολλούς και διάφορους λόγους, από εκείνες τις μέρες και μετά η πολυδιάσπαση, ο κατακερματισμός και η εμμονή της κάθε τάσης, συλλογικότητας ή ομαδοποίησης να λειτουργεί αντισυναινετικά, έχουν αφαιρέσει μεγάλο μέρος της δυναμικής τού πολιτικού μας χώρου. Σε μια περίοδο κινηματικής άμπωτης, με το επαναστατικό διακύβευμα να μοιάζει πολύ μακρινό σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη στιγμή των τελευταίων επτά χρόνων, φαντάζει πολύ δύσκολο σε όλους/ες μας να επιτευχθεί κάποιου είδους πολιτική «νίκη». Δυστυχώς, για μια μεγάλη μερίδα του χώρου, η επιθυμία για «νίκες» αναπληρώνεται από ενδοκινηματικές αντιπαλότητες και κόντρες, οι οποίες πολλές φορές πατούν πάνω σε ανούσια πολιτικά επίδικα, αδιάφορα για την κοινωνία.

Γι’ αυτό πιστεύω πως κάποιες επετειακές μέρες σαν κι αυτήν, που αποτελούν ορόσημα της σύγχρονης ιστορίας του αναρχικού κινήματος, αντί να κάνουμε μελαγχολικές αναπολήσεις, θα πρέπει να μας προβληματίζει περισσότερο αυτή η έλλειψη ομοψυχίας… Κι αν αυτό ακούγεται σαν αναχρονιστικός ρομαντισμός που δεν λαμβάνει υπόψη τις ενδοκινηματικές ισορροπίες και αποκλίσεις, ας αναρωτηθούμε όλοι: Αν δεν μπορούμε να υποτάξουμε το Εγώ μας, να συνθέσουμε και να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, εμείς που έχουμε τη μεγαλύτερη πολιτική συγγένεια απόψεων, τότε πως περιμένουμε να συνεννοηθούμε με την υπόλοιπη κοινωνία για να οργανώσουμε την έφοδο στον ουρανό;