Αναδημοσίευση από: https://taxidixwrisxarti.espiv.net/index.php/arxeio_menu/logotexnia_poisi_menu/407-saxtat_loukman.html
Σ’ ένα μικρό χωριό κοντά σε μια μεγάλη πόλη του Πακιστάν, την Γκουτζράτ, ζούσε ο Ταρίκ. Η οικογένεια του Ταρίκ ήταν φτωχή, όπως και οι περισσότερες οικογένειες στην Γκουτζράτ. Έτσι ο Ταρίκ αναγκάστηκε να αφήσει το σχολείο και δούλευε από το πρωί ως το βράδυ σε ένα εργοστάσιο παπουτσιών. Η ζωή που περνούσαν ήταν δύσκολη, είχε όμως και τις χαρές της. Την πιο μεγάλη χαρά στον Ταρίκ και στα αδέρφια του την έδιναν τα πουλιά που κρατούσαν μέσα σε κλουβιά, που τα φρόντιζαν και τα αγαπούσαν. Όταν ο Ταρίκ άκουγε το αγαπημένο του πουλί, τον «Γκουλουγκάρ[1]» να κελαηδάει, το μυαλό του ταξίδευε και ονειρευόταν μια γλυκιά ζωή…
Ώσπου κάποια μέρα, αυτό το όνειρο άρχισε να γίνεται πιο συγκεκριμένο: να φύγει για τις «χώρες της ευτυχίας», την Ευρώπη, όπου, όπως έλεγαν αυτοί που ήξεραν, και τα κλουβιά για τα πουλιά ακόμη είναι χρυσά. Δούλεψε καιρό για να μαζέψει τα απαραίτητα χρήματα, μα δεν τον ένοιαζε πολύ γιατί αυτά θα τα έβγαζε σε λίγες μέρες στις χώρες της ευτυχίας. Και γνώριζε πως το ταξίδι θα είναι μακρύ και επικίνδυνο, όμως ποιος τα υπολογίζει αυτά όταν παίρνει το δρόμο για την ευτυχία;
Έφυγαν μια νύχτα, ο Ταρίκ μαζί με μια ομάδα, κρυμμένοι στα εμπορεύματα ενός φορτηγού. Ταξίδεψαν πολύ, κουράστηκαν, δίψασαν, πείνασαν, ξαναδίψασαν πολύ και κάποια στιγμή τους κατέβασαν σε ένα μέρος που δεν ήταν ο προορισμός τους κι έτσι άρχισαν να περπατούν… Η σκόνη του δρόμου σαν να καθόταν σιγά σιγά και στο όνειρο της ευτυχίας. Ο Ταρίκ όσο ταξίδευαν έβλεπε συχνά στον ύπνο του πως κυνηγούσε ένα χρυσό πουλί κι εκεί που ήταν έτοιμος να το αγγίξει, το πουλί όλο άνοιγε τα φτερά του και έφευγε.
Πέρασαν περιπέτειες πολλές, τόσες που αν στις πουν θα λες ότι είναι παραμύθι. Μέχρι και σε κλουβί βρέθηκε, όπως τα αγαπημένα του πουλιά. Και τα κατάφερε τελικά ο Ταρίκ να φτάσει στις χώρες της ευτυχίας, όπου οι περιπέτειές του συνεχίστηκαν και γίναν άλλες τόσες. Το χρυσό πουλί δεν έλεγε ωστόσο να του αφήσει τη σκέψη…
Δεν είχε ξημερώσει ακόμα εκείνη η μέρα όταν ο Ταρίκ πήγαινε προς τη δουλειά του. Ξαφνικά νιώθει ένα σκούντηγμα από πίσω και το τελευταίο πράγμα που πρόλαβε να δει μες στο σκοτάδι ήταν κάτι να αστράφτει και να έρχεται προς το μέρος του. Λες να ήταν το χρυσό πουλί;
ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΑΧΤΖΑΤ ΛΟΥΚΜΑΝ που δολοφονήθηκε στις 17/1/2013 ενώ πήγαινε με το ποδήλατο στη δουλειά του, επειδή ήταν από το Πακιστάν.
Η ιστορία είναι διασκευή ενός παραμυθιού που γράφτηκε από ανήλικους μετανάστες κρατούμενους στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Βόλου.
[1] «Γκουλουγκάρ» στα Παντζάμπι θα πει τραγουδιστής.