Εκδηλώσεις δράσεις

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

anakoinosi
Επερχόμενες Εκδηλώσεις & Δράσεις


ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 18 ΜΑΙΟΥ, 12.30 μμ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ "ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ"

Δείτε περισσότερα...











------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κυριακή, Δεκεμβρίου 13, 2015

Εμείς δεν πρόκειται να πεθάνουμε σιωπηλά


Συντάκτης: Μάριος Ατζέμης

Είναι σαφές σε όλους τους οροθετικούς ότι, χωρίς φαρμακευτική αγωγή, η νόσος από χρονία -όπως έχει χαρακτηριστεί μετά το 1997- μετατρέπεται σε θανατηφόρα. Κάθε ματιά, κάθε μορφασμός που ανταλλάσσουμε στον μικρόκοσμό μας αυτό το μαρτυρά. Ακόμα δεν χρειάζεται να το επιβεβαιώσουμε ρητά. Γιατί για άλλη μια φορά, χωρίς αφελείς ρομαντισμούς, πιστεύουμε πως θα βρεθεί λύση και ότι θα τα καταφέρουμε.

Φωτογραφία: Αχιλλέας Ζαβαλλής

Σήμερα έχουν σπάσει τα τηλέφωνα από ανθρώπους που σε προφανή αγωνία μάς ρωτάνε τι γίνεται με τα φάρμακα στα νοσοκομεία. Έχω περάσει μια άσχημη νύχτα, είμαι στο γραφείο και αναρωτιέμαι τι ακριβώς συμβαίνει. Πώς γίνεται να έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο. Μια αμήχανη ανάρτησή μου στο facebook για το όλο σκηνικό προκαλεί την άμεση αντίδραση της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου. Μου ζητάει να γράψω κάτι για όλο αυτό.


BASICS: Το ΗΙV είναι ρετροϊός, έχει δηλαδή γενετικό υλικό το RNA, το οποίο με τη δράση ενός ενζύμου που λέγεται αντίστροφη μεταγραφάση μετατρέπεται σε DNA για να ενσωματωθεί στο γονιδίωμα του ανθρώπου. Οι άνθρωποι που έχουν μολυνθεί λέγονται HIV οροθετικοί. Οι οροθετικοί πλέον μπορούνε να ζούνε μια κανονική ζωή πολύ κοντά στον προσδόκιμο μέσο όρο ζωής. Όλα αυτά φυσικά με την προυπόθεση ότι λαμβάνουν, σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού τους, την φαρμακευτική αγωγή τους, γνωστή σαν αντιρετροϊκή. Η διακοπή της καθημερινά απαραίτητης λήψης τους οδηγεί σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα.

Πίσω ξανά στο γραφείο: Παρέλαση ανθρώπων. Ένταση και αγωνία πλημμυρίζουν το δωμάτιο με το τεράστιο πορτραίτο του Magic Johnson να χαμογελά αυτάρεσκα και μια κούτα προφυλακτικά ακριβώς δίπλα μου που σε λίγο θα γεμίσει τις τσάντες των εθελοντών για το street-work.

Πριν από κάποιες μέρες, όπως κάθε 1η Δεκέμβρη, κορυφώσαμε τις δράσεις μας για τον HIV/AIDS (τις έχουμε καταγράψει εδώ) και ένα από τα κεντρικά συνθήματά μας ήταν ότι ονειρευόμαστε έναν κόσμο δίχως αυτό …

Ως Σύλλογος Οροθετικών Ελλάδας έχουμε εκφράσει σε κάθε τόνο και με κάθε μέσο το τελευταίο διάστημα την έντονη ανησυχία μας για τις κλιμακούμενες ελλείψεις αντιρετροϊκών σκευασμάτων στα φαρμακεία των νοσοκομείων. Χάρη στα μέλη μας, δομήσαμε και ένα εσωτερικό παρατηρητήριο ελλείψεων που μας επιτρέπει με άμεσα αντανακλαστικά να παρεμβαίνουμε προς όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, με σκοπό την αποκατάσταση της απρόσκοπτης πρόσβασης όλων στην αγωγή τους.

Καταστάσεις αυτού του είδους, ωστόσο, τονίζουν την ευαλωτότητά μου, εμένα και των υπολοίπων.

Είναι σαφές σε όλους μας ότι, χωρίς φαρμακευτική αγωγή, η νόσος από χρονία -όπως έχει χαρακτηριστεί μετά το 1997- μετατρέπεται σε θανατηφόρα. Κάθε ματιά, κάθε μορφασμός που ανταλλάσσουμε στον μικρόκοσμό μας αυτό το μαρτυρά. Ακόμα δεν χρειάζεται να το επιβεβαιώσουμε ρητά. Γιατί για άλλη μια φορά, χωρίς αφελείς ρομαντισμούς, πιστεύουμε πως θα βρεθεί λύση και ότι θα τα καταφέρουμε.

Σε βαθμό εμμονής, μού έρχεται εκείνο το σλόγκαν σε πανό που είχαν αναρτήσει οροθετικοί στις ΗΠΑ, διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές στην δημόσια υγεία που τους οδηγούσαν σε σίγουρο αφανισμό. »WE ARE NOT GONNA DIE QUIETLY» έλεγε. «Εμείς δεν πρόκειται να πεθάνουμε σιωπηλά» το είχα μεταφράσει και το είχα χρησιμοποιήσει μάλιστα για τίτλο σε ένα κείμενο που είχα γράψει γιά τις Συλλογικές Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης 18ΑΝΩ. Σκέφτομαι ότι για λίγα πράγματα -εξαιρετικά λίγα- είμαι περήφανος στη μέχρι τώρα ζωή μου. Δύο απ” αυτά είναι ότι τέλειωσα το 18ΑΝΩ και συμμετείχα ενεργά στην οριζόντια συνέλευση των Δράσεων, και το ότι εργάζομαι στη Θετική Φωνή, τον Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδας. Διαθέτω πλέον πολύ λιγότερη μαχητικότητα από ό,τι τα χρόνια του 18ΑΝΩ και η περηφάνεια αυτή με βοηθά να διατηρώ όση μου απέμεινε.

Συνιστώ ψυχραιμία στους οροθετικούς. Θα εξαντλήσουμε κάθε δυνατό μέσο απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Όσοι θέλουν μπορουν να επικοινωνήσουν μαζί μας (στο 210 8627572). Για κάποια βοήθεια.

Έχει πάει αργά. Σε λίγο οι εθελοντές μας θα είναι στις θλιβερές πιάτσες του αθηναϊκού κέντρου μοιράζοντας ενημερωτικό υλικό και προφυλακτικά. Και εγώ θα περάσω άλλη μια άγρυπνη νύχτα όπου με εμμονική προσήλωση θα αναρωτιέμαι για την τύχη μου, για τις τύχες μας…